कविता -- यात्रा

प्रश्न उसको थियो
यात्रा मेरो थियो
हिँडनु मलाई थियो
यात्रा मेरो थियो
बिचार ऊ गर्दै थियो

जानै पर्ने !
अरू गएर म पुग्दिन !
बाटो लामो छ !
बाटो पो, लक्ष नजरमा छ
जुत्ता !
हिडने खुट्टाले हो
एक्लै यात्रा !
हो, बोझ र सुर आफ्नै हुन्छ
कति दिन ?
बिस्तारै, म पुग्छु
अहो !
अहिले होइन्, पुगेको समाचार सुन्नु
अनि
पाइला बढेपछि
बाटो आफै अगाडि हिँडिदियो
म डोर्याइएँ मात्र
डाँडाको टुप्पामा
ठण्डा बतास आएर
पसिना माग्यो
दिएर झर्न थाले
ओरालोमा
घंगारुको घारो फालिएको भेटेँ
उठाएर सुम्सुमाए
काँडाहरु झरे
कहिले घाम कहिले जुन
साथी भएर
मेरो घारो र मसँगै हिडे
घारो
अहिले मसँगै
ठाउँमा पुग्दैछ ||