कविता -- यता अनि उता

उता
मन भित्र केही बेचैनी थिए
केही हलचल मच्चिएकै थियो
सरल जीवनका रेखाहरु
कम्पित भएर बाङ्गिएका थिए
अवश्य पनि
कहीँ कतै केहीले त
स्थिर जल चलाएकै थियो
लहरहरु उठेका थिए
तरङ्गहरु फैलिएका थिए
भुमरी पर्नसक्थे
आँधी हुनसक्थे
भत्काउन सक्दथ्यो
बिगार्न सक्दथ्यो
कति सहजै
आफैलाई सम्हाल्यौ
सबै सम्हालिए
र
निश्चिन्त भएर
आँधि सम्हालेर बर्षि दियौ
र भनिदियौ
"म तिमीलाई प्रेम गर्छु"


यता
वसन्त बाग भित्र फूल माथि
एकपत्र खडेरि फैलिएको थियो
पत्रपत्रका ओठ शुष्क थिए
आत्मा तप्त थियो
काकाकुल चाहनाले
मनका फाँटमा धाँजा पारेका थिए
बर्षातको पहिलो बुँद
सँधै माटो नै चुम्दछ
पहिलो बुँदको स्वाद
सँधै माटो नै चाख्दछ
बर्षात एक झरको भएपनि
कोरा पानाहरु लछप्प भिजे
हेर्दाहेर्दै पानाभरि
अदृश्य केही छापिन थाल्यो
अस्पष्ट केही देखिन थाल्यो
थामौँथामौँ जस्तो लाग्यो
रोकौँरोकौँ जस्तो लाग्यो
किन हो घूम ओढने चाहना भएन
किन हो ओत लाग्ने मन भएन
बर्षातका पानीझैँ
भित्र पनि केही द्रव छचल्कियो
रुझेँ भिजेँ निर्धक्क रमाएँ
अनि थाकेर मौन बसेँ
बाहिर
तिमीले फुकेका आँधी सुसाइ रह्यो
हलचल मच्चिइ रहे
निस्तब्धतामा
आत्माका त्वचामा लागेका दागहरु
म मीठो मानेर सुम्सुमाइ रहेँ


यता अनि उता
केही बौँरिए
यता अनि उता
केही उम्रिए
यसका मगमगाहट
मीठा हुन थाले
यसका स्पर्श
मुलायम लाग्न थाले
अविचलित स्वछन्दता
अब बोझ हुन थाले
प्यारो लाग्न थाले
अदृश्य मिहिन बन्धन
आकाश रित्तिन थाले
धरती सिँचिन थालिन्
फैलिन थाल्यो
अनुरागी चेतन
यता अनि उता

कविता -- जवाफ

कविता -- जवाफ
बाटोमा
लत्याइने पत्थरलाई
प्रेमपूर्वक उठाउँछु
र पर 
सुरक्षित ठाउँमा सार्छु
जहाँ 
कुनै खुट्टाले लत्याउन सक्दैन
यो मनले
बुझेको छ
खवरदार !
पत्थरलाई नथिच्नु
आँसु निस्कन्छ
होसियार !
पत्थरलाई मायाले नसुम्सुमाउनु
भक्कानिन्छ


मन
सेती माथिको फाँट हो
भित्रभित्रै
कति धाँजा परेका छन्
कसले हेक्का राख्छ र
दिन पर दिन
कतै केही खिइँदै छ
कतै केही चोइटिँदै छ
उदासीमा
पारी हेर्छु
सम्झाउने आँखाहरू पनि
पारी
म जस्तै किनार भएको छ
म जस्तै
कटानका पिडा
टुलुटुलु हेरेर
आफ्नो पिडा बिर्सन्छ
मेरो पिडा सुम्सुमाउँछ


समय
किन दुई किनार लाई छोएर बग्छ !
किन दुई किनारलाई जोडेर बग्छ ?
सेतु बन्नु नै छ भने
मन जोडी दिनु नि
भाग्य जोडी दिनु नि
तृष्णा मेटिदिनु नि

अहँ
निष्ठुरी
केवल दुवै किनारमा
कटान मच्चाएर बग्छ
मन दुखाएर बग्छ
बिन्ती
खोला कसैको भाग्य नबनोस्
किनार कसैको नियती नबनोस्
कटानमा
के के दुख्छ भनेर
के के बहन्छ भनेर
उसलाई सोधे हुन्छ
मलाई सोधे हुन्छ
हामी हाँसेर
सँधै आँसु लुकाउँछौ
उत्तर यसैभित्र हुन्छ
जवाफ यतै कतै हुन्छ ।

पशुपतिनाथ !

१५ बैशाख २०७० सिपाही पाक्षिक मा प्रकासित कविता - सिपाहीकी स्वास्नी

कविता > छोरी र धर्काहरु

छोरी र धर्काहरु

अनवरत

केही लेख्ने धूनमा

धुलाम्मे आँगनलाई

पाटी बनाउँदै

हाँस्दै गुन्गुनाउँदै

मेरी सानी छोरी

केही कोर्छे, फेरि मेट्छे

फेरि कोर्छे, फेरि मेट्छे

धर्काहरुमा शायद

सपनाहरु तुहिए होलान्

र त मेट्छे

विषाद भरिएका धर्काहरु



धर्काहरु समयका पदचिन्ह हुन्

धर्काहरु जीवनका छाप हुन

धर्काहरु

उच्छवास र निश्वासका

लामो लर्का हुन्

धर्काहरु

मेरो निधारमा पोतिए जस्ता

धर्काहरु

मेरा हत्केलामा छापिए जस्ता

कहिं जोडिएर बिलाएका

मेरा हत्केलामा छापिए जस्ता

कहिं जोडिएर बिलाएका

कहिं मात्र हल्का देखिएका

शिर माथिको चर्को घाममा

उसले कोरेको धर्काहरु

दाँज्दी हो

मेरा निधार र हत्केलाका

धर्काहरुसंग

नूतन सपना बोकेका आँखामा

यी बांगाटिंगा धर्काहरु बिझाउँदा हुन्

र त मेट्छे

पुरातन धर्काहरु



धर्काहरु

भाग्यका मापक होईनन्

धर्काहरु

नियतीका द्योतक होईनन्

धर्काहरु

साश्वत छैनन्

समयसंगै बदलिन्छन्

समयसंगै घट्छन, बढछन्

उसले

नास्तिक धर्काहरुमा

रुमल्लिनु हुन्न

धर्काहरुमा मात्र

जेलिनु हुन्न

अधीर म,

आमा

पिंडीबाट उठेर गई

मेरा जिन्दगीका

जोड घटाउको निचोड र

एक पुस्ता ज्ञान

हस्तान्तरण गर्न

उनलाई सिकाउन चाहन्छु

उँभोगामी धर्का कोर्न

मात्र

उँभोगामी रेखा कोर्न ||

कविता - बाका औंला

कविता - बाका औंला

यी मिर्मिरे हुन्
या
मेरा पलक फर्फराएका ?
यो सूर्य हो
या
मेरो गति बढेको ?
यो समय हो
या मेरो दिनचर्या ?
उषाको हाराहारी
म पनि व्युँतन्छु
सँगैको रविसँग
प्रतिस्पर्धा
आज पनि भएकै छ

म
थाकेको छैन
म
हारेको छैन
म
लड्दै छु
म भिड्दै छु
बिश्रााममा
पूर्णकदका दर्पण
प्रतिबिम्बित गर्छन्
मेरो उँचाई
मेरो सफलता
मेरो हिम्मत
तर
कुनामा
सल्वलाएको देख्छु
थाकेको लर्खराएको
एक्लो
सहाराको लागि
छट्पटाएको
छहारी हीन
सुशुप्त छाँया
म
आत्तिएर
सहाराका लागि
हात फैलाउँछु
अगाडि तेर्सिन्छन्
बा का औंला

कविता - मनको एक थुङ्गा फूल

फूल

तिमीलाई आज

मेरै हाँगाबाट चुँडेर

अन्जुली बाँधी चढाउँदै छु

त्यो पाउमा

जहाबाट तिम्रो

बिल्कुल नयाँ यात्रा सुरुहुनेछ







फूल

तिमी मेरो गमलामा

नअटाएकी हैनौ

स्नेहका हात भन्दा

ठूली भएकी पनि हैनौ

पत्तै भएन

कहिले काख भन्दा ठूली भैछ्यौ

तर मातृत्वको आँगनमा

कहिल्यै बढीनौ

अझै उस्तै छ्यौ

छुनुमुनु

सानी पुतली







फूल

तिम्रो कोमलताको लागि

तिम्रो अन्तरंग सौन्दर्यताको लागि

मन मुटु पोलिरहें

मालिको साथ लागेर

तिमीलाई घामबाट जोगाएँ

तापबाट जोगाएँ

तिमीलाई पानीबाट जोगाएँ

श्रापबाट जोगाए

सप्काहरु

निकै डढे, निकै भिजे

हजारौं सप्काहरु फेरिए

आज म

तिनै डढेका सप्काका खरानी

उजिल्याउँन मल्दैछु

तिनै भिजेका सप्काहरु

निचोरेर धुँदैछु

तिम्रा पाउहरु

कञ्चन बनाउन

जस्ले

सुवर्ण पाईलाहरु टेकुन

पखाल्दैछु

तिम्रा बाटाहरु

जोडी नयनका हर्षासुले







फूल

तिमीमा माटोको गन्ध छ

तिमीमा गमलाको आकार छ

नौधाराका सुबाष छन्

हामीले

तिम्रा हृदयमा स्नेह भरेका छौं

नसुतुन्जेल सम्म

तिमीलाई मीठा लोरी सुनाएका छौं

घतलाग्दा नैतीक कुरा भनेका छौं

फूल

अब तिमीले

नौधाराका बासना अन्तै छर्नुपर्छ

माटोको गन्ध अन्तै सार्नुपर्छ

गमलाका आकार अन्तै भर्नुपर्छ

हाम्रा लोरीका मीठास

अन्तै गुञ्जाउनु पर्छ

नितीका ज्ञानले

मन्दिरलाई स्वर्ग बनाउँनुपर्छ

हामीले जेपायौं

त्यही थपेर दियौं

जे सिक्यौ

त्यही छानेर सिकायौं

फूल

अब तिमीले

सप्को सम्हाल्नु पर्छ

सप्को भित्र फुल्नुपर्छ

फल्नु पर्छ फैलनु पर्छ

हाम्रा शिरहात सँधै रहनेछन्

फूल

अब तिमीले जिन्दगी बाँच्नुपर्छ ।

कविता - श्रृष्टि र नारी

ऊ अर्थात

अपरिचित

ऊ अर्थात

नाम उदघोष गर्न नचाहने

ऊ अर्थात

प्रत्युत्तरको कामना रहित प्रश्नकर्ता

ऊ अर्थात

रोषक / परपीडक

ऊ बाउ हैन छोरा हैन

ऊ पति हैन भाई हैन

ऊ कोही हैन

ऊ

मात्र पुरुष

जो युगौं देखिको

शप्त मस्तिष्कधारी

हात्ती छामेका अन्धाहरुको

अर्ध /अ/ सत्य

प्रचारक प्रसारक

नारी मोह हो

नारी माया हो



********************************

म नारी

सिद्धार्थको त्यक्ता

म नारी

रामको परिक्षा

म नारी

खलिल जिब्रानको मृत्यु

म नारी

सयौं मुनीहरुका कोप

कठै !

त्यक्तता पछाडीको सोच

आगो निलेर निस्केको ठण्डक

मृत्यु पछिको पुनरुत्थान

कोप पछिको शान्ती

कतै झुल्किनँ म नारी

उसको वाणीको तुच्छ कीरा

ऊ

काल समय र श्रृष्टिलाई

भ्रमित बनाउँछ

काँप्दछ सत्य देखि

डराउँछ उज्यालो देखि

हठात्

उडानमा रोक लगाउँछ

जुनकिरीलाई

जो उड्दा मात्र चम्कन्छे

************************************



सहृदयी मित्र

वीरहरु

नारीले जनेका होइनन्

बनाएका हुन्

हृदयमा समाहित प्रेमबाट

निश्चय नै

बुद्ध र सिद्धार्थको बिच

यशोधराको उपस्थितीमा

बुद्ध हार्दथे

जयी रावण हुन्थ्यो

सीताले प्रेमाग्नी

राम हृदयमा नसल्काए



**************************************



नारी

चुपचाप गर्भ थाप्दै

श्रृष्टिलाई निरन्तरता दिन्छे

हरेक सन्तानका श्रृष्टिमा

आनन्दको सुमेरु चुम्नेले

आनन्दको पोको भित्रका पीडा भुले

उसका आँतका घाउहरु बिर्से

युगौं युग देखिको बिभिषिकालाई

राम कृष्ण बुद्ध इशाले पनि

मलहम मात्र लगाए

त्यो स्थान दिन सकेनन्

यो पाखण्ड

यो शिखण्डी परिधान

परित्याग गर्नै पर्छ

अनुभूत गर्नै पर्छ

दिपक बल्दा ज्वलनशीलता

न त तेलमा हुन्छ

न त सलेदोमा नै हुन्छ

ज्वलनशीलता

मात्र दृष्टिमा हुन्छ

यही उज्यालोमा स्विकार गर

साश्वत नारी अस्तित्व

शुप्त नारी लक्ष

नारीको लागि

बरदान श्रेष्ठ छ

बरदायक अ/पुजनिय

फगत् तुच्छ माध्यम मात्र

किन कि

उसलाई चुपचाप

श्रृष्टिलाई निरन्तरता दिनु छ

दिईरहनु छ ||

"वंशलोचन "

यहाँहरुको माया र स्नेह ने मेरो प्रेरणाको श्रोत बन्यो र केहि लेख्ने प्रयास गरेकोछु यहि प्रयासलाई एउटा रुप दिने सोच बनाई यहाहरु माझ

"को रुप लिएर आउदैछु |आजको यो स्थिति सम्म आइपुग्न साथ दिनु हुने सम्पूर्ण अग्रजहरु लगायत सम्पूर्ण मित्र हरुलाई हार्दिक धन्यबाद ||

मेरो LIVE कविता पढ्न  LINK लाइ थिच्नु होला !

<br /><a href="https://soundcloud.com/user5398362/voice" target="_blank">मेरो कबिता</a>

कविता -- बुढो, भ्वाइलिन, धुन र माया

ऊ कोठामा छ

उसँगै

तार खुकुलिएको एउटा भ्वाइलिन छ

उदासिमा बेरिएर मौन बसेको बो छ

र कोठाभरि

अनन्त फैलिएको यादहरू छन्





सँधै दोहरि रहने यादहरू

बुढा भएका छैनन्

यादहरू हरेक सम्झाइमा

फेरी तरोताजा हुन्छन्

यादहरू विगत हुँदैनन्

वर्तमानलाई चिमोटेर

सँधै नयाँ नै हुन्छन्

अहिले पनि यादहरू

यौवनमा चोपिएर आएकाछन्

काँप्दा हातहरुले

ऊ भ्वाईलिन सुम्सुमाउँछ

बो का तारहरु छुन्छ

यादहरू केलाउँछ

बुढो स्मृतिमा

जीवनसंगिनी छे

उनको जीवन्त साथ छ

मस्तिष्क भरि कल्कलाउँदा याद छ

एउटा पुरानो भ्वाइलिन छ

एउटा पुरानो धुन छ






ऊ बसन्तोत्सव सम्झन्छ

भ्वाइलिनमा रेटिएको धुन सम्झन्छ

कुममा अडेस लागेर बस्दाको साथ सम्झन्छ

तातो स्पर्श सम्झन्छ

न्यानो साथ सम्झन्छ

भ्वाइलिनका तारले झंकृत भएको

तलाउका लहरहरु सम्झन्छ

उनको ओठमा फुलेको मुस्कान सम्झन्छ

उठ्छ

भ्वाइलिनका तारहरुलाई सुरमा लेराउन

कहिले कस्छ, कहिले खुकुलो पार्छ

बो मा सकिनसकि मैन दल्छ

र

भ्वाइलिनका तारहरुमा रेटछ

भ्वाइलिन उही पुरानो धुन ओकल्छ

आँखा चिम्लेर मग्न भएको अवस्थाको

बुढो स्मृतिमा

जीवनसंगिनी छे

उनको जीवन्त साथ छ

मस्तिष्क भरि कल्कलाउँदा याद छ

एउटा पुरानो भ्वाइलिन छ

एउटा पुरानो धुन छ




कोठाभरि धुनले नवीनता ल्याउँछ

समय फक्रिन्छे

पलहरू मधुमासमय बन्छन्

भ्वाइलिनका धुनमा

उनको मुस्कान फक्रिन थाल्दछ

भ्वाइलिनका धुनमा

उनको प्रेम हाँस्न थाल्दछ

यतिवेला

हृदय सोह्रवर्षे पट्ठो भएको छ

यतिवेला

मुटुभरि माया पलाएको छ

धुँवा भएर विलीन भएको माया

यतिवेला

उसैको साथमा छ

अहिले पनि माया

उत्तिकै झाङ्गिएको छ

अहिले पनि माया

उत्तिकै फैलिएको छ

प्रेमका ससाना कोपिलाहरु

सर्वत्र लागेका छन्

प्रेमका फक्रेका फूलहरू

सर्वत्र फुलेका छन्

भ्वाइलिनका धुनसँगै

प्रिति-सरोवरमा डुबुल्कि मार्दाको

बुढो स्मृतिमा

जीवनसंगिनी छे

उनको जीवन्त साथ छ

मस्तिष्क भरि कल्कलाउँदा याद छ

एउटा पुरानो भ्वाइलिन छ

एउटा पुरानो धुन छ





भ्वाइलिनका तारहरुमा

उसले औंला खेलाएर ओकलेका धुनहरु

अझै जीवन्त छ

अझै प्रेमोमय छ

अझै आदर्श छ

अझै समर्पित छ

उसले बजाएको धुन

अझै पनि जवान छ

धुनसँग टाँसिएका यादहरू

अझै पनि तन्दुरुस्त छ

धुन स्मृतिमा छ

माया स्मृतिमा छ

हो, पार्थिव ऊ बुढो भएको छ

उसको माया ओइलिएको छैन

कोठामा ऊ अहिले एक्लो छ

तर भ्वाइलिन र धुनका साथ

कोठामा ऊ एक्लो पनि छैन

धुनहरु कोठाभरि छ

धुनसँगै उसको प्रेम छ

धुनसँगै उसको प्रियतमा छे

धुनसँगै उसको माया छ

माया जड हुँदैन

माया अचेतन हुँदैन

माया फुलेपछि कहिल्यै झर्दैन

माया फक्रेपछि कहिल्यै ओइलाउँदैन

माया झाँगिएपछि कहिल्यै मासिदैन

माकुरे मायाजालोमा अझै जेलिदाको

बुढो स्मृतिमा

जीवनसंगिनी छे

उनको जीवन्त साथ छ

मस्तिष्क भरि कल्कलाउँदा याद छ

एउटा पुरानो भ्वाइलिन छ

एउटा पुरानो धुन छ






धुन सकिएपछि

ऊ चारैतिर हेर्छ

आँखाले के देख्छ कुन्नि

कानले के सुन्छ कुन्नि

कतै छाम्छ कतै सुम्सुमाउँछ

एक्लै बर्बराउँछ

एक्लै हडबडाउँछ

बो र भ्वाइलिनलाई जतनसाथ राख्छ

आराम कुर्चिमा आएर थकाइ मेटाउन

आँखा चिम्लन्छ, मुस्कुराउँछ

बुढो स्मृतिमा

जीवनसंगिनी छे

उनको जीवन्त साथ छ

मस्तिष्क भरि कल्कलाउँदा याद छ

एउटा पुरानो भ्वाइलिन छ

एउटा पुरानो धुन छ

ऊ छ उसको माया छ

माया जुन कहिल्यै मर्दैन

माय जुन कहिल्यै नासिदैन

बुढो, भ्वाईलिन, धुन र माया

आँखा चिम्ले पनि मग्मगाउँछन्

आँखा खोले पनि मग्मगाउँछन्