कविता -अष्टमान

 अष्टमान
सुन्दर छैन
अनुहार ...
काठमाडौंका सडक जस्ता छन्
थुप्रै खाल्डाखुल्डी परेका
र पनि
ऊ अनुहारमा वसन्त बोक्छ
ओठमा फूल फुलाउँछ
माटोपानीले फुटेका हातहरु
निधारसम्म उठाएर भान्छ
"तारेमाम "
र ङिच्च हाँसिदिन्छ
सुन्दरताको परिभाषा च्यात्दै
__________________

बुसर्ट माथि मैलो इष्टकोट
शिरमा थेप्चिएको ढाका टोपी
कानमा चेपिएको गुन स्वाँ
निधारमा एक धर्को रातो टिका
मनमा आस्था
पत्थरमा श्रद्धा
अष्टमान
एकाबिहानै
भेटे जतिलाई आँखा चिम्लेर
भक्तिले हात उठाएर भनिदिन्छ
"भगवान् सर्न"
र पुजिदिन्छ
जगतमय ईश्वर देख्दै
________________
खोला बगिरहन्छ
अष्टमान हिँडिरहन्छ
सूर्य उदाइरहन्छ
अष्टमान चम्किरहन्छ
फूल फुलिरहन्छ
अष्टमान मुस्कुराइरहन्छ
अष्टमान सरल प्रकृति
अष्टमान हार्दिक सदभाव
अष्टमान आनन्दमय प्रेम
अष्टमान विसुद्ध मानव
अष्टमान
सधैँ सधैँ नयाँ वर्ष
सधैँ सधैँ नयाँ दिन ...|

{*गुन स्वाँ -गुनकेसरी फुल}