लघुकथा : सम्मान

सभाहलमा एक प्रसिद्ध संस्थाको बार्षिक कार्यक्रमका साथै वरिष्ठ कविहरूलाई बिबिध विधामा पुरस्कार तथा सम्मान गरिने भएकाे थियाे । कार्यक्रम सुरु भयाे, मञ्चमा अासन ग्रहणकाे लागि बाेलावट भएका नामसँगै तारिफकाे पाेकाे र विशेषणका गुठरी जाेड्न थालियाे । सम्मान तथा पुरस्कार ग्रहण गर्नेहरुको संख्या लगभग पचास साठीको हाराहारीमा थिए । समयमै काेही नपुगेकाले एक त कार्यक्रम एक घण्टा ढिला सुरु भयाे, त्यसमाथि कार्यक्रम संचालकले अाफ्नाे बक्तृत्व कला देखाउने माैका गुमाउन नचाहेकाेले कार्यक्रम झनै लम्बिन थालेकाे थियाे । वक्ताहरू अाउँदै गए, अनावश्यक बयानवाजीमा समय खाँदै गए । यता अायाेजकलाई भने समयमै सभाकक्ष खाली गरिदनु पर्ने पिरलाेले सताऊन थाल्याे । जतिसक्दाे छिटो कार्यक्रम टुङ्ग्याउन संकेत गरे पनि कार्यक्रम लम्बिदै गयाे । प्रमुख अतिथिले संचालककाे विवसता बुझेका थिए, तर उनी पनि लचार हुन बाध्य भए । अन्त्यमा
प्रमुख अतिथिबाट पुरस्कार वितरणकाे घाेषणा भयाे । प्रमुख अतिथि उठे, माइकमा गए र भने, " अाज सम्मानित हुनुहुने आदरणीय कविज्यूहरू तथा विभिन्न विधामा पुरस्कृत हुनलाग्नु भएका माहानुभावहरू, समयाभाव र सभाकक्ष खाली गरिदिनु पर्ने बाध्यताका कारण म तपाईंहरू सबैलाई आ-आफ्नो नामको पुरस्कार र प्रमाणपत्रहरू अागाडि अाएर आफैले खोजेर लिएर जान हुन हार्दिक अनुरोध गर्दछु । साथै आफुलाई मन पर्ने रङ्गको खादा पनि लगाएर संस्थाको इज्जत राखिदिन हुन अनुरोध गर्दछु ।'

सम्मानित हुनु पर्ने कविहरू तथा पुरस्कृत हुनु पर्ने व्यक्तित्वहरूलाई मञ्चमा सजाएर राखिएका पदक तथा पुरस्कारले गिजाउन थाल्याे ।
तर एकै छिनमा तछाँड मछाड गर्दै प्रमाणपत्र खोज्न र पुरस्कार खाेज्नेहरू ब्यस्त देखिन थाले, खादाले गर्दन बेरिन थाल्याे तर कार्यक्रम भने सेल्फीकाे फ्ल्यास लाइटमा पनि मधुराे भएर मर्याे ।

समाश्री