कविता >पहिचान

पहिचान

कहिले काँही

आफ्नै अनुहार चिथोर्न मनलाग्छ

उस्ले नदेखेको म देखाउँन

सायद अनुहारको मुखौटा भित्र

अर्को कुनै "म" छ कि

या त

चिथोरेर फालेपछि

म भित्रको

अर्को "म" निस्कँदा

उस्ले चिन्ला कि !

म नङ्ग्रा तिखार्छु

आफ्नै अनुहार चिथोर्न

नङ्ग्रामा प्रण थुपार्छु

शङ्का त फेरी

उस्तै छ

चिथोरेर हेर्दा

भित्र कुनै "म" निस्किएन भने

या फेरी

निस्किएको अर्को "म" लाई पनि

उसको उपेक्षाले चिन्दैन कि !

मेरो एउटा अनुहार छ

अनुहार भित्र

अर्को अनुहार नहुन पनि सक्छ

अर्को अनुहार हुन पनि सक्छ

अनुहार नभए म हुन्न

अनुहार भए ?

अहो !

अनुहार भए फेरी कसलाई "म" भन्ने

पुरानो म र नयाँ "म" बिच

कुन चाही म बास्तविक "म" ?

दुई अनुहारको "म" बिच

अस्तित्वलाई लिएर युद्ध हुन सक्छ

युद्ध दुई म बिच

जिते पनि दुख्ने म

हारे पनि दुख्ने म

कठै !

मेरो चिनारी

तिमीसम्म पुग्नै पर्छ र ?

तिमीले मलाई चिन्नै पर्छ र ?

तिमीले चिन्दैमा मेरो बिस्तार हुँदैन

तिमीले न चिने पनि मेरो संकुचन हुँदैन

म किन चिथोरुँ आफ्नो अनुहार ?

भो ss

अब म

खोजिखोजि

तिमीले नचिनेका समय चिथोर्छु

तिमीले नबुझेका समय चिथोर्छु

आज

भए पनि नभए पनि

म भित्रको "म"

मैले यथावत राखेँ ||

December 18, 2012