कविता - सत्य

कविता - सत्य


ऐना झुठो बोल्दैन

पीठमा

सत्यका रातो र

निर्भिकताका कालो लेपको

धाप जो पोतिएको हुन्छ

प्रतिबिम्ब देख्ने आँखाहरु

मस्तिष्कबाट चलायमान नभए

मस्तिष्कमा सर्तहरु नभए

सर्तहरुमा स्वार्थहरु नभए

स्वार्थहरुमा निजत्वको बादल नभए

घनत्वहीन बादल

कतिञ्जेल टिक्न सक्छन

जब सत्यका किरणले बेधेर

छिन्नभिन्न पार्दछ

तब

सत्य सुन्दर देखिन्छ

अद्भुत, अलौकिक



दृष्टि त तेजिला छन्

दृष्य प्रष्ट छैनन्

हुस्सु लागेका छन् आँखामा

पहिलो झुठको अङ्गार

धुलो भएको छ

धुलोका करोडौं कणबाट बनेको

बाक्लो एक तह कालोपत्र

टम्मै छ चेतनामा

नखुर्किदा

कुहिन थाले

किरा पर्न थाले

हजारौं हजार किराका पहाड

दम्भ बनेर ठडिएको छ

भित्र

धमिराले झैं

चेतनालाई चपाईरहेछ

बिलुप्त पारेको छ चेतलाई

र बिध्वंश हगिरहेछ

आगो ओकलिरहेछ

आगो आफैमा

श्रृष्टि पनि

बिनाश पनि



कर्कलाका पातमा टल्पलिएको पानी

आँखाको लागि मोती पनि

फगत ओस मात्र पनि

बिम्बहरु पहिचान होईनन्

बिम्बहरु सार होईनन्

बिम्बहरु अस्तित्व पनि होईनन्

केहि हाईनन् बिम्बहरु

पानी फोकाका बाहिरी परत मात्र

ईन्द्रेणीका पारदर्शी रंग मात्र

मृगतृष्णा

मात्र मृगतृष्णा हुन बिम्बहरु

बिम्बहरु मेहरोझैँ

जगतभरि फैलिएको छ

मेहरोले सूर्य ढाकेको छ

आत्मबल हावा हो

हिम्मत बतास हो

कोशिस आँधी हो

दृढशंकल्प फुँकाई

मेहरो हटाउँछ

सत्य

हजारौं सूर्यझैँ चम्कन्छ

कविता - आवाज

कविता - आवाज

रविका मद्धिम किरणको फैलावटसँगै

पखेटा फड्फडाएर चराहरुका कोकिल कण्ठबाट

करतल चिरबिराहट निस्कन्छ

हरेक घरबाट निन्द्रा भाग्दछ

जगत जाग्दछ

यो आवाज नै त हो

जस्को छायाँका पछिपछि एउटा गोरेटोमा

हामी आफूलाई डोर्याउँछौं, आफ्नो चेतना खोल्छौं

आफ्ना मधुर वाणीले हृदयलाई छुँदै

कसैलाई बुझ्छौं, कसैलाई बुझाउँछौं

कसैको समिप आवाज फैलाएर

हाँस्छौं हँसाउछौं

आवाज

कहिले कोही बुढी आमाका आँसु पुछ्दछ

सम्झाउँछ, बुझाउँछ

ती बुढी आमै

त्यही आवाजमा विश्वास जगाउँछे

त्यही आवाजमा मोहीत हुन्छे

त्यही आवाजमा हाँस्दछे

दिललाई सुम्सुमाएर पिडा पखाल्ने

आवाज नै त हो



लाखौँ कोश टाढा चलायमान औंलाले

जब घरमा फोन घण्टी बजाउछ

त्यस बेला

घरको रौनक हेर्न लायक हुन्छ

यस्तो लाग्छ

मानौं

मन्दिरका टुँडालहरुमा लर्किएका सयौँ घण्टा

एक साथ रागात्मक भएर गुञ्जिए जस्तो

परिवारका हरेक सदस्यका अनुहारमा

गुलाफ फुल्छन्, चमेली मग्मगाउँछ

त्यतिबेला

आरतीका दियोझैँ

जेष्ठहरु चम्किन्छन्

कनिजहरु हौसिन्छन्

प्यारीको हृदय भने छट्पटिन्छ

हुकहुकी बेचैनी सन्त्रास

ढोकैमा अडेर भित्ता कोतर्न थाल्दछ

व्याकुलताले प्राण कण्ठ सम्म आउँछ

जब कानमा हृदय शान्त पार्ने

आवाज गुञ्जन्छ अनुहारमा विश्वास जाग्दछ

निस्तेज शरीरमा प्राण फर्काउँने

आवाज नै त हो



कसैको आगमनलाई लिएर

प्रतीक्षामा निर्लिप्त आखाँहरु

आगमनमा उव्जिने रुवाइका ध्वनीसँगै

हृदयका ढोका आफसेआफ खुल्छन्

आगत जीव रुन्छ

खुसीका रौनक कुनाकुनाबाट गुञ्जन्छन्

हाँसो र खुसी छरिन्छन्

उत्साह र उमंग भरिन्छन्

माहौलमा मालश्री लहराउँछ

हावा आफैमा कस्तुरी छर्दछे

चारैतिर खुसी छाउँछ

हाँसो ठट्टाका आवाज आउँछ

प्रसव पिडा बिर्सेर

जननी मुस्कुराउँछे

एक जीवन पाएर धरती हाँस्दछे

हर्ख बढाँईलाई उचाल्ने

अवोध नवजात किल्कारी

आवाज नै त हो



आँखाहरू बाटैमा बिछिएका हुन्छन्

हृदयहरु मिलनका लिगि छट्पटिएका हुन्छन्

प्रतिक्षारत मायाहरु

मनमा उस्ताह भरिदिन्छ

व्याकुल मनहरू संघारतिर हुत्तिन्छन्

ती परिचत हाम्रा आफ्ना हुन्

ती आफ्ना हाम्रा परिचत हुन्

आत्मियता बोकेर आउँने परिचितहरुलाई

परिचय बोकेर आउने आत्मियहरुलाई

वयेली खेल्दै गरेका मधुर पवन

फूलका वल्ली हल्लाएर स्वागत गर्छ

घरको आँगनमा आएर पाहुन मुस्कुराइ दिँदा

स्वागतका लागि केही झुकिदिन्छौँ

आँखा जुधाएर प्रफुल्ल हृदयले स्वागत गर्छौ

सत्कारहरु पोखिन्छन्

कोशेलीसँगै मनहरू साटिन्छन्

मनहरुसँगै आदर र मानहरु साटिन्छन्

सुखदुखका वार्तालापमा

हाँसिन्छ रोईन्छ

कसैलाई सम्झिईन्छ कसैलाई याद गरिन्छ

विगत फर्काएर वर्तमान हेरिन्छ

वर्तमान जोडेर भविष्य बुनिन्छ

हृदय खोलेर निस्कने मधुर वाणी

आवाज नै त हो



यो आवाज नै त हो जीवन

यो आवाज नै त हो आत्मा

यो आवाज नै त हो ब्रम्हाण्ड

यो आवाज नै त हो ब्रम्ह

यो आवाज नै त हो सत्य

यो आवाज नै त हो सम्पूर्ण

ॐ नाद ब्रम्हणे नमः

कविता - मैले के अर्पण गरेँ ?

मैले के अर्पण गरेँ ?

गङ्गा तिम्रै जललाई
आफ्नो अञ्जुलीमा धरेँ
आँखा चिम्ली ध्यान गरेँ
तिम्रै जलराशीमा
तिम्रै जल समर्पण गरेँ
मैले के अर्पण गरेँ ?
पृथ्वी तिम्रा मृतृकालाई
आफ्ना मुट्ठिमा भरेँ
केही शिरमा पनि छरेँ
तिम्रै छातीमा टेकेर
तिम्रै मृतिका दान गरेँ
मैले के अर्पण गरेँ ?
स –साना बन–कुसुमलाई
टिप्दै हत्केलामा धरेँ
सासभरि सुगन्ध भरेँ
वनका लता लहरा कुल्चेर
वनमै यत्रतत्र छरेँ
मैले के अर्पण गरेँ ?
मैले के अर्पण गरेँ ?
तिम्रै जल अर्पण गरेँ
तिम्रै मृतिका दान गरेँ
वनका कसुम वनमै छरेँ
मैले के अर्पण गरेँ ?
मैले के अर्पण गरेँ ?
पञ्चतत्वका मिलित झुरा
जलकणमा भरे प्रेम पुरा
मृतीकामा परे आस्था धुरा
रजकण भरि मेरो भाव धरेँ
आफूलाई तिमी मै छरेँ
मैले यही अर्पाण गरेँ ।

कविता - फूलहरु कहिल्यै हार्दैनन्

कविता - फूलहरु कहिल्यै हार्दैनन्

ओईलाएर लत्रिन लागेको घामको उज्यालो

जब तोरीबारीका पहेँला फूलहरुमा पर्छन्

घाम पनि सुनका जलप लगाउँछन्

तोरी पनि निख्खर पहेँलिन्छे

मध्यान्हमा यी फूलहरु

सिर्सिरे बतासका अँगालोमा बेह्रिएर

यिनै घामका रापलाई छल्न खोज्दथे

घाम यिनै फूललाई जलाउन खोज्दथ्यो

खेतको छेउमा उभिएर म तोरीका फूलहरुलाई नियाल्छु

थुप्रै रंगीचंगी पुतलीहरु

अहिले तोरीका फूलमा झुम्मिरहेका छन्

सिर्सिरे बतास अहिले मन्द हावा भएको छ

घामको प्रहार अहिले मधुरो भएको छ

उग्र घाम र बतास

फूलको कोमलतासँग हारेको छ



जितले त दुन्दुभी बजाउँछ

प्रतेक स्पन्दन र तान रगतमा गएर उफ्रन्छ

रगत लावा बनेर मस्तिष्कमा चढ्छ

मस्तिष्क उत्तेजित भएर अन्तरिक्षको सैर गर्छ

अन्तरिक्षमा चेतना अन्धो हुन्छ

अन्तरिक्षमा विवेक लाटो हुन्छ

अन्तरिक्षमा ज्ञान शव्दहिन हुन्छ

अन्तरिक्षमा अस्तित्व गर्भिणी भएर

धरामा ओर्लन्छे

अनि शून्य अभिमान जन्माउँछे

जितले अभिमान जन्माउँछ

खेतको छेउमा उभिएर म तोरीका फूलहरुलाई नियाल्छु

जितमा फूल बौलाएकी छैन

जितमा फूल पात्तिएकी छैन

हो, जित पछि फूल गर्भिणी भएकी छे

जित पछि फूलले कोसा हाल्ने छे

जितको वीर्य पतन भएर

जितको नै पराजय भएको छ

अजेय जित

फूलको कोमलतासँग हारेको छ



खेतको छेउमा उभिएर म तोरीका फूलहरुलाई नियाल्छु

फूलहरु कहिल्यै दुःख बाँडदैनन्

फूलहरु कहिल्यै मुस्कुराउन छाड्दैनन्

मुस्कुराएका फूलहरुले

कानमा साउती मारेर गए

फूलहरु कहिल्यै हार्दैनन्

फूलहरु कहिल्यै हार्दैनन्