कविता -- यता अनि उता

उता
मन भित्र केही बेचैनी थिए
केही हलचल मच्चिएकै थियो
सरल जीवनका रेखाहरु
कम्पित भएर बाङ्गिएका थिए
अवश्य पनि
कहीँ कतै केहीले त
स्थिर जल चलाएकै थियो
लहरहरु उठेका थिए
तरङ्गहरु फैलिएका थिए
भुमरी पर्नसक्थे
आँधी हुनसक्थे
भत्काउन सक्दथ्यो
बिगार्न सक्दथ्यो
कति सहजै
आफैलाई सम्हाल्यौ
सबै सम्हालिए
र
निश्चिन्त भएर
आँधि सम्हालेर बर्षि दियौ
र भनिदियौ
"म तिमीलाई प्रेम गर्छु"


यता
वसन्त बाग भित्र फूल माथि
एकपत्र खडेरि फैलिएको थियो
पत्रपत्रका ओठ शुष्क थिए
आत्मा तप्त थियो
काकाकुल चाहनाले
मनका फाँटमा धाँजा पारेका थिए
बर्षातको पहिलो बुँद
सँधै माटो नै चुम्दछ
पहिलो बुँदको स्वाद
सँधै माटो नै चाख्दछ
बर्षात एक झरको भएपनि
कोरा पानाहरु लछप्प भिजे
हेर्दाहेर्दै पानाभरि
अदृश्य केही छापिन थाल्यो
अस्पष्ट केही देखिन थाल्यो
थामौँथामौँ जस्तो लाग्यो
रोकौँरोकौँ जस्तो लाग्यो
किन हो घूम ओढने चाहना भएन
किन हो ओत लाग्ने मन भएन
बर्षातका पानीझैँ
भित्र पनि केही द्रव छचल्कियो
रुझेँ भिजेँ निर्धक्क रमाएँ
अनि थाकेर मौन बसेँ
बाहिर
तिमीले फुकेका आँधी सुसाइ रह्यो
हलचल मच्चिइ रहे
निस्तब्धतामा
आत्माका त्वचामा लागेका दागहरु
म मीठो मानेर सुम्सुमाइ रहेँ


यता अनि उता
केही बौँरिए
यता अनि उता
केही उम्रिए
यसका मगमगाहट
मीठा हुन थाले
यसका स्पर्श
मुलायम लाग्न थाले
अविचलित स्वछन्दता
अब बोझ हुन थाले
प्यारो लाग्न थाले
अदृश्य मिहिन बन्धन
आकाश रित्तिन थाले
धरती सिँचिन थालिन्
फैलिन थाल्यो
अनुरागी चेतन
यता अनि उता

कविता -- जवाफ

कविता -- जवाफ
बाटोमा
लत्याइने पत्थरलाई
प्रेमपूर्वक उठाउँछु
र पर 
सुरक्षित ठाउँमा सार्छु
जहाँ 
कुनै खुट्टाले लत्याउन सक्दैन
यो मनले
बुझेको छ
खवरदार !
पत्थरलाई नथिच्नु
आँसु निस्कन्छ
होसियार !
पत्थरलाई मायाले नसुम्सुमाउनु
भक्कानिन्छ


मन
सेती माथिको फाँट हो
भित्रभित्रै
कति धाँजा परेका छन्
कसले हेक्का राख्छ र
दिन पर दिन
कतै केही खिइँदै छ
कतै केही चोइटिँदै छ
उदासीमा
पारी हेर्छु
सम्झाउने आँखाहरू पनि
पारी
म जस्तै किनार भएको छ
म जस्तै
कटानका पिडा
टुलुटुलु हेरेर
आफ्नो पिडा बिर्सन्छ
मेरो पिडा सुम्सुमाउँछ


समय
किन दुई किनार लाई छोएर बग्छ !
किन दुई किनारलाई जोडेर बग्छ ?
सेतु बन्नु नै छ भने
मन जोडी दिनु नि
भाग्य जोडी दिनु नि
तृष्णा मेटिदिनु नि

अहँ
निष्ठुरी
केवल दुवै किनारमा
कटान मच्चाएर बग्छ
मन दुखाएर बग्छ
बिन्ती
खोला कसैको भाग्य नबनोस्
किनार कसैको नियती नबनोस्
कटानमा
के के दुख्छ भनेर
के के बहन्छ भनेर
उसलाई सोधे हुन्छ
मलाई सोधे हुन्छ
हामी हाँसेर
सँधै आँसु लुकाउँछौ
उत्तर यसैभित्र हुन्छ
जवाफ यतै कतै हुन्छ ।

पशुपतिनाथ !

१५ बैशाख २०७० सिपाही पाक्षिक मा प्रकासित कविता - सिपाहीकी स्वास्नी

कविता > छोरी र धर्काहरु

छोरी र धर्काहरु

अनवरत

केही लेख्ने धूनमा

धुलाम्मे आँगनलाई

पाटी बनाउँदै

हाँस्दै गुन्गुनाउँदै

मेरी सानी छोरी

केही कोर्छे, फेरि मेट्छे

फेरि कोर्छे, फेरि मेट्छे

धर्काहरुमा शायद

सपनाहरु तुहिए होलान्

र त मेट्छे

विषाद भरिएका धर्काहरु



धर्काहरु समयका पदचिन्ह हुन्

धर्काहरु जीवनका छाप हुन

धर्काहरु

उच्छवास र निश्वासका

लामो लर्का हुन्

धर्काहरु

मेरो निधारमा पोतिए जस्ता

धर्काहरु

मेरा हत्केलामा छापिए जस्ता

कहिं जोडिएर बिलाएका

मेरा हत्केलामा छापिए जस्ता

कहिं जोडिएर बिलाएका

कहिं मात्र हल्का देखिएका

शिर माथिको चर्को घाममा

उसले कोरेको धर्काहरु

दाँज्दी हो

मेरा निधार र हत्केलाका

धर्काहरुसंग

नूतन सपना बोकेका आँखामा

यी बांगाटिंगा धर्काहरु बिझाउँदा हुन्

र त मेट्छे

पुरातन धर्काहरु



धर्काहरु

भाग्यका मापक होईनन्

धर्काहरु

नियतीका द्योतक होईनन्

धर्काहरु

साश्वत छैनन्

समयसंगै बदलिन्छन्

समयसंगै घट्छन, बढछन्

उसले

नास्तिक धर्काहरुमा

रुमल्लिनु हुन्न

धर्काहरुमा मात्र

जेलिनु हुन्न

अधीर म,

आमा

पिंडीबाट उठेर गई

मेरा जिन्दगीका

जोड घटाउको निचोड र

एक पुस्ता ज्ञान

हस्तान्तरण गर्न

उनलाई सिकाउन चाहन्छु

उँभोगामी धर्का कोर्न

मात्र

उँभोगामी रेखा कोर्न ||